ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΡΑΔΙΑ...

Υπάρχουν βράδια που δάκρυα θέλουν να δραπετεύσουν από τα μάτια σου μα δεν βρίσκουν διέξοδο. Τρίβεις τα μάτια σου για να βγουν μα αντί να ξεσπάσεις νιώθεις μουδιασμένος, το κενό επιστρέφει μέσα σου.  Υπάρχουν βράδια που απορείς με την έντονη μελαγχολία σου. Μέσα στην μέρα δεν σκέφτηκες τι σε πονάει, ίσως να πέρασες και ευχάριστα. Μακριά από κάθε τι αρνητικό. Ίσως προσπάθησες για αυτό σταματώντας κάθε πληροφορία να σε νικήσει. Όμως τώρα δεν έχεις άλλα τοίχη να σε προστατέψουν. Ξαφνικά όλες οι άμυνες σε εγκαταλείπουν.  Ίσως μια τυχαία εικόνα, μια θαμμένη ανάμνηση, ένα μακρινό πρόσωπο. Ίσως... Απρόσκλητες έρχονται οι άσχημες σκέψεις, έντονες που νομίζεις πως θα σου κοπεί η ανάσα. Όλα γύρω σου θολώνουν και νιώθεις έτοιμος να σκάσεις από την έλλειψη οξυγόνου. Τα πάντα μεγενθύνονται και στέκονται μπροστά σου σαν γίγαντες ενώ εσύ θέλεις να τρέξεις να κρυφτείς σε μια αγκαλιά. Μα και πάλι... δεν μπορείς να αποχωριστείς την μοναξιά σου. "Τώρα δεν με βλέπει κανείς", λες, και βυθίζεσαι κι άλλο. Μα τα δάκρυα δεν βγαίνουν. Έχεις πια συνηθίσει. Έχεις παίξει τόσες φορές τον αναίσθητο στην ζωή σου που σιγά σιγά απορείς με τον εαυτό σου. "Μήπως είμαι τελικά;" Έχεις μάθει να αδιαφορείς, να κλείνεις τα μάτια γιατί απλά δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Αυτοί που σε πληγώσανε ήταν καλοί δάσκαλοι. Σε μάθανε να πληγώνεις. Κι αν ακόμα δεν μπορείς να πληγώσεις τους άλλους, πληγώνεις τον εαυτό σου. Μα οι σκέψεις δεν φεύγουν. Θες να κοιταχτείς στον καθρέφτη, να καταλάβεις, "πως έχω γίνει έτσι;"Μα ο καθρέφτης δεν δείχνει την ψυχή.  Ανύμπορος κάθεσαι στην γωνιά σου και περιμένεις να περάσει η νύχτα. Αύριο, στο φως την μέρας θα είσαι πάλι εσύ. Αυτός που παλεύει να κρύψει τα αισθηματά του, γιατί απλά σε τρομάζουν τόσο που προτιμάς να μην τα αντιμετωπίσεις. Από ποιον κρύβεσαι αλήθεια;