Ο ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ

     Οι μονόκεροι στο δυτικό πολιτισμό εμφανίζονται για πρώτη φορά το 398π.Χ σε κείμενα του Έλληνα ιστορικού Κτησία, ο οποίος τους περιέγραψε ως άγριους γα'ι'δάρους μεγαλόσωμους σαν άλογα. Το σώμα τους είναι λευκό, το κεφάλι τους πορφυρό και τα μάτια τους έχουν ένα βαθύ μπλε χρώμα. Στο μέτωπό τους φέρουν ένα μυτερό κέρατο που είναι περίπου μισό μέτρο μακρύ. Ο Κτησίας τα ονομάζει για το λόγο αυτό, μονόκερους.
   Οι μονόκεροι στην Άπω Ανατολή περιγράφονται στα αρχαία κινέζικα κείμενα ως <κι λιν>. Είναι πολύ διαφορετικοί από τους δυτικούς μονόκερους τόσο στην όψη όσο και στον χαρακτήρα. Τα κι λιν έχουν σώμα ελαφιού και οπλές αλόγου, το κεφάλι τους είναι πολύ λεπτό και στο μετωπό τους φυτρώνει ένα κέρατο. Είναι τόσο καλόψυχα που όταν καλπάζουν προσέχουν που πατάνε για να μην σκοτώσουν κανένα μαμούνι.
   Το κίριν είναι ο ιαπωνικός μονόκερος, μοιάζει με τα κι λιν  αλλά το σώμα του καλύπτεται από φολίδες. Στην Άπω Ανατολή  οι μονόκεροι είναι φιλειρηνικά ζώα που φέρνουν τύχη σε όποιον τους συναντά.
Στη δύση ο μονόκερως θεωρείται άγριο ζώο και επιθετικό για αυτό το κυνήγι του είναι πολύ δύσκολο. Το κεράτο του έχει μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες. Κείμενα του 12ου αιώνα συμβουλεύουν τους κυνηγούς πως για να πιάσουν ένα μονόκερο πρέπει να χρησιμοποιήσουν μια νεαρή κοπέλα για δόλωμα. Ο μονόκερος θα την πλησιάσει και θα κοιμηθεί στα πόδια της. Τότε οι κυνηγοί θα το ακινητοποιήσουν και θα του κόψουν το κέρατο. Την εποχή εκείνη πολλοί ευγενείς περηφανεύονταν πως είχαν δώσει αμύθητα ποσά για να αποκτήσουν ένα κέρατο μονόκερου, με σκοπό να ανιχνεύσουν την ύπαρξη δηλητηρίου  στο φαγητό και το ποτό τους. Πολύ συχνά βασιλιάδες έπιναν από κύπελα που ισχυρίζονταν πως ήταν φτιαγμένα από κέρατο μονόκερου, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να τους δηλητηριάσει. Στην πραγματικότητα όμως ήταν από χαυλιόδοντες αρκτοφάλαινας.
  Οι μονόκεροι είναι από τα ομορφότερα πλάσματα που έχει δημιουργήσει η φαντασία του ανθρώπου.


πηγη: ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΩΝ ΟΝΤΩΝ JUDY ALLEN