ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Ένα αεράκι μπαίνει ξαφνικά από τις χαραμάδες που έχουν οι κλειστές πόρτες του μυαλού σου. Το σκοτεινό δωμάτιο μέσα σου φωτίζεται. Ήταν τόσο αεροστεγές που νόμιζες ότι θα σου κοπεί η αναπνοή. Παρακαλούσες να σταματήσει αυτός ο μονότονος ήχος στα αυτιά σου. Να σταματήσουν οι καθορισμένες σκέψεις σου. Από το πρωί ως το βράδυ όλα ίδια. Ίδιες κινήσεις, ίδια λόγια, ίδιοι άνθρωποι. Νόμιζες πως τίποτε δεν θα αλλάξει πάλι. Κι όμως να τη! Τα χρώματα στον ουρανό αλλάζει, γιατί ο ουρανός είναι δικός σου και τα χρώματα που "φτιάχνεις" πολλά. Έρχεται από τα μέσα μα κάτι από έξω την φωνάζει. Αυτές οι μικρές φωνές τριγύρω σου σαν μαγικά ξωτικά που έκατσαν και έφτιαξαν την φωλιά τους μέσα στην δική σου την ψυχή. Μια πνοή που κάνει την ανάσα σου πιο γρήγορη. Είναι μια στιγμή που έρχεται τις πιο περίεργες ώρες. Δεν το περίμενες αλλά ταυτόχρονα το ευχόσουν. Το γκρίζο σου γεμίζει με κόκκινο, έντονο. Σαν έκρηξη. Σιγά σιγά το κόκκινο χαλαρώνει, αλλάζει χρώμα. Αποκτά μορφή, γίνεται πιο απαλό. Σαν το μπλέ του ουρανού. Σταματάς ότι έκανες και επικεντρώνεσαι εκεί. Κάτι έχει να σου πει. Εικόνες προβάλονται μπροστά στα μάτια σου. Ήχοι ακούγονται στα αυτιά σου. Σου μιλάει. Κι εσύ απαντάς. Γεμίζεις τα κενά. Συζητάς μαζί της. Την διορθώνεις και σε διορθώνει κι αυτή. Ένα ερωτικό παιχνίδι ξεκινά και εσύ τρέχεις ξοπίσω της μην την χάσεις. Ξέρεις πως έρχεται μόνο όταν εκείνη το επιθυμεί. Δε θέλεις να την τρομάξεις. Μερικές φορές σου παίζει κρυφό. Σκέκεται απέναντι, δήθεν κρύβεται και γελάει. Εσύ θυμώνεις μα δεν μπορείς να την αλλάξεις. Ούτε θέλεις, γιατί αυτά τα ξαφνικά ξυπνήματά της την κάνουν τόσο ξεχωριστή.  Ξεχνάς την μονότονη καθημερινότητά σου, τα πρέπει σου. Γίνεσαι ένα μαζί της. Αυτή σε παίζει. Το ξέρεις. Αφήνεσαι και ταξιδεύεις. Καθώς η ένταση ξεθυμένει κοιτάς τα χέρια σου, έγιναν πάλι δικά σου. Έχουν ακόμα την ορμή της μα σιγά σιγά κι αυτή η ορμή χάνεται. Τα κύματα ηρεμούν. Χαμογελάς ικανοποιημένος. Ο δικός σου πολύχρωμος ουρανός είναι πάλι εκεί!

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΡΑΔΙΑ...

Υπάρχουν βράδια που δάκρυα θέλουν να δραπετεύσουν από τα μάτια σου μα δεν βρίσκουν διέξοδο. Τρίβεις τα μάτια σου για να βγουν μα αντί να ξεσπάσεις νιώθεις μουδιασμένος, το κενό επιστρέφει μέσα σου.  Υπάρχουν βράδια που απορείς με την έντονη μελαγχολία σου. Μέσα στην μέρα δεν σκέφτηκες τι σε πονάει, ίσως να πέρασες και ευχάριστα. Μακριά από κάθε τι αρνητικό. Ίσως προσπάθησες για αυτό σταματώντας κάθε πληροφορία να σε νικήσει. Όμως τώρα δεν έχεις άλλα τοίχη να σε προστατέψουν. Ξαφνικά όλες οι άμυνες σε εγκαταλείπουν.  Ίσως μια τυχαία εικόνα, μια θαμμένη ανάμνηση, ένα μακρινό πρόσωπο. Ίσως... Απρόσκλητες έρχονται οι άσχημες σκέψεις, έντονες που νομίζεις πως θα σου κοπεί η ανάσα. Όλα γύρω σου θολώνουν και νιώθεις έτοιμος να σκάσεις από την έλλειψη οξυγόνου. Τα πάντα μεγενθύνονται και στέκονται μπροστά σου σαν γίγαντες ενώ εσύ θέλεις να τρέξεις να κρυφτείς σε μια αγκαλιά. Μα και πάλι... δεν μπορείς να αποχωριστείς την μοναξιά σου. "Τώρα δεν με βλέπει κανείς", λες, και βυθίζεσαι κι άλλο. Μα τα δάκρυα δεν βγαίνουν. Έχεις πια συνηθίσει. Έχεις παίξει τόσες φορές τον αναίσθητο στην ζωή σου που σιγά σιγά απορείς με τον εαυτό σου. "Μήπως είμαι τελικά;" Έχεις μάθει να αδιαφορείς, να κλείνεις τα μάτια γιατί απλά δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Αυτοί που σε πληγώσανε ήταν καλοί δάσκαλοι. Σε μάθανε να πληγώνεις. Κι αν ακόμα δεν μπορείς να πληγώσεις τους άλλους, πληγώνεις τον εαυτό σου. Μα οι σκέψεις δεν φεύγουν. Θες να κοιταχτείς στον καθρέφτη, να καταλάβεις, "πως έχω γίνει έτσι;"Μα ο καθρέφτης δεν δείχνει την ψυχή.  Ανύμπορος κάθεσαι στην γωνιά σου και περιμένεις να περάσει η νύχτα. Αύριο, στο φως την μέρας θα είσαι πάλι εσύ. Αυτός που παλεύει να κρύψει τα αισθηματά του, γιατί απλά σε τρομάζουν τόσο που προτιμάς να μην τα αντιμετωπίσεις. Από ποιον κρύβεσαι αλήθεια;  

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο Νίκος Καζαντζάκης αναφέρει στην "Ασκητική" " Η ζωή είναι στρατιωτική θητεία στην υπηρεσία του Θεού.  Κινήσαμε σταυροφόροι να λευτερώσουμε, θέλοντας και μη, όχι τον Άγιο Τάφο, παρά το Θεό το θαμμένο μέσα στην ύλη και μέσα στην ψυχή μας. Κάθε κορμί, κάθε Ψυχή, είναι Άγιος Τάφος". 
Να λευτερώσουμε... δηλαδη; Έχω διαβάσει και έχω ακούσει πολλές ερμηνείες για την ελευθερία. Ετυμολογικές και φιλοσοφικές:

• ανάπτυξη, η ανάπτυξη του λαού.
• διείσδυση στη στεριά(-ρίον)
• όραση προς κάποια κατεύθυνση
• αγάπη για μετακίνηση(ελεύθω -έραν)
• απουσία εξαναγκασμού

• ακόμα και ο Έλλην , ο καλός που θερίζει τους εχθρούς(θερ-θέρος). 

Πολλούς ορισμούς από φιλοσόφους και καθηγητές γλωσσολόγους. Μα εκείνη η ερμηνεία που θεωρώ εγώ πιο όμορφη είναι η εξής: Πορεία προς την αγάπη. Ίσως πορεία προς τον Θεο; Αν ο Θεός είναι Αγάπη ναι. Μα τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο Θεός; Αυτή η αγάπη που είναι θαμμένη μέσα στην ύλη. Τόσο πολύ θαμμένη που να απορούμε για την ύπαρξή της. 
Ζούμε στην εποχη της ύλης περισσότερο από ποτέ. Η εποχη μας την έχει για θεό, όπως λέει και το γνωστό άσμα. Μέσα στην κρίση της εποχής το αίτημα για ελευθερία δεν είναι μόνο πολιτικό ή κοινωνικό,  όπως σε άλλους καιρούς μα και υπαρξιακό. Όταν έχουμε πάψει να αγαπάμε, πως ζητούμε την ελευθερία;                                                          

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Από τα πρώτα βιβλία που διάβασα είναι <Ο Μικρός πρίγκιπας> του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξεπερύ και ακόμα κατέχει περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου. Ένα αλληγορικό παραμύθι που κατά την ταπεινή μου άποψη, απευθύνεται σε ενήλικες που συνεχίζουν να σκέπτονται σαν παιδιά, ή σε ενήλικες που έχουν σταματήσει να σκέφτονται σαν παιδιά και τους παρακινεί να το κάνουν. Γιατί μόνο τότε θα καταλάβουν το ταξίδι ενός μικρού πρίγκιπα που αφήνει τον πλανήτη του και ζητά από έναν κουρασμένο "μεγάλο" να του ζωγραφίσει ένα αρνί. Ένα αρνί που αρκεί για να προστατέψει τον πλανήτη του από τα απειλητικά μπαομπάμπ.  
Ο πρίγκιπάς μας έρχεται από έναν πλανήτη πολύ μικρό. Κι όμως αν τον ανακάλυπτε κάποιος "μεγάλος" φορώντας επίσημο ένδυμα και του δίνε όνομα κάποιου αριθμού κανείς δεν θα αμφισβητούσε την ύπαρξή του. Γιατί οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται.
 Στο ταξίδι του στους πλανήτες γνώρισε πολλούς περίεργους "μεγάλους". Γνώρισε τον ματαιόδοξο, που θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο από όλους σε έναν πλανήτη που ζούσε μόνος του. Γνώρισε τον Βασιλιά που δεν είχε σε τίποτα να βασιλέψει, τον μεθύστακα που έπινε γιατί ντρεπόταν που πίνει. Γνώρισε τον επιχειρηματία που ασχολιόταν μόνο  με σοβαρά πράγματα. Μέτραγε τα αστέρια και έγραφε τον αριθμό σε χαρτί, έτσι νόμιζε πως του ανήκαν. Γνώρισε τον φανανάφτη που εξακολουθούσε να τηρεί παλιούς κανονισμούς που πια δεν είχαν κανένα νόημα, γιατί απλά έτσι πρέπει.Γνώρισε έναν εξερευνητή που στα τεράστια βιβλία του δεν κατέγραφε τα λουλούδια. Γιατί; Γιατί να λουλούδια είναι εφήμερα. Κι όμως ο μικρός πρίγκιπας λάτρευε το τριανταφυλλό του...   

Αυτός  ο κουρασμένος "μεγάλος" θαύμαζε τον μικρό πρίγκιπα, τον θαύμαζε για την πίστη του σε ένα λουλούδι.                                                                                                                                             

<<Οι άνθρωποι στον τόπο σου, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα στον ίδιο κήπο και πάλι δεν βρίσκουν εκεί αυτό που γυρεύουν...>>είπε ο Μικρός Πρίγκιπας....

  
 Έμαθε πολλά στο ταξίδι του μα η αλεπού του έμαθε τι θα πει "εξημερώνω".

<<Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν.>>                                                                                                    

<<Την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν>>, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.           

<<Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.>>             

<<Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου...>>, είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.                                                                                                                                                       

<<Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια>>, είπε η αλεπού. <<Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα είσαι υπεύθυνος για πάντα για ό,τι  έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου.>>

Ο μικρός πρίγκιπας αισθανόταν μόνος στο ταξίδι του.  Αναζητούσε ανθρώπους στην πελώρια έρημο για να μην είναι μόνος πια.  Μα το φίδι ήταν σίγουρο πως και με τους ανθρώπους παρέα νίωθεις μοναξιά. Τον διαβεβαίωσε για αυτό...


Κάπως έτσι λοιπόν ο Μικρός Πρίγκιπας αφήνει τους αναγνώστες του μικρού του παραμυθιού να αναρωτηθούν και να σκεφτούν για τις αξίες τους. Είναι αληθινές όλες αυτές οι αξίες; Τα χαρτάκια με τους αριθμούς μας κάνουν πράγματι πλούσιους; Η ποσότητα των πραγμάτων μας κάνει στα αλήθεια να έχουμε τα πάντα;Η αδιέξοδη τυπολατρεία σε παλιούς κανόνες που δεν συμαβαδίζουν με το σήμερα θα εξακολουθήσει να υπάρχει; Γιατί έτσι πρέπει; Μα για κανέναν "μεγάλο" δεν έχουν σημασία όλα αυτά.... Ας αφήσουμε λοιπόν τον μικρό πρίγκιπα που έχουμε μέσα μας να ξεκινήσει το ταξίδι του στους πλανήτες και να τους εξερευνήσει.

*χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο

ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΔΙ...

                                        
Πολλά τα ταξίδια που μπορούμε να πάμε. Πολλά τα μέρη και οι χώρες που περιμένουν να τις εξερευνήσουμε. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην λατρεύει τα ταξίδια. Ακόμα κι αυτοί οι κατσούφιδες που σκύβουν πάνω από το χαρτομάνι τους και μονολογούν... <Δεν έχω χρόνο, δεν έχω χρόνο...> Ακόμα κι αυτοί θα έδιναν τα πάντα για ένα ταξίδι.  Και τι γίνεται όταν οι καταστάσεις δεν σου επιτρέπουν όχι ταξίδι αλλά ούτε μέχρι την παραπάνω περιοχή να πας; Γιατι; Γιατί έχουμε βυθιστεί στην κατάθλιψη και ερωτοτροπούμε με την κουβερτούλα μας στον καναπέ. Γιατί δεν έχουμε σάλιο να βάλουμε βενζίνη. Γιατί οι φίλοι μας μας έχουν πια ξεχάσει και περνούν την ώρα τους αγκαλιά με την οθόνη του υπολογιστή. Μήπως πρέπει να ενεργοποιήσουμε λίγο την φαντασία μας; Υπάρχουν και τα νοερά ταξίδια. Αυτά που κάνεις όταν διαβάζεις ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Αυτά που κάνεις όταν βλέπεις μια παλιά φωτογραφία, έναν ωραιό πίνακα. Μια ζεστή εικόνα. Βουτήξου μέσα στην σκέψη σου και ταξίδεψε από μέσα και βρες διέξοδο προς τα έξω. Μπες μέσα για να απεγκλωβιστείς. Ξεμπλόκαρε το μυαλό σου, μίλα με τον εαυτό σου, (οχι δεν θα σε περάσουν για τρελο,θα το κρατήσεις μυστικό). Σκέψου! Κάνε αυτό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο από όλα τα άλλα πλάσματα στη Γη. Η Σκέψη: αυτο κι αν ειναι ταξίδι.