Θυμήθηκε πάλι μια υπόσχεση που δεν κρατήθηκε... Θυμήθηκε πάλι λόγια που ξεχάστηκαν... Θυμήθηκε πάλι λέξεις που γράφτηκαν σε χαρτί ξεθωριασμένο πια. Άνοιξε το μικρό μπαουλάκι με τις ¨αναμνήσεις¨ . Έτσι το λέει. Έχει μέσα εισητήρια, κάρτες, φωτογραφίες, δωράκια... Κάθεται και να χαζεύει μια στο τόσο. Χαμογελάει κοιτάζοντάς τα άλλοτε από γλύκα κι άλλοτε από πίκρα. Πολλά από αυτά τα μικρά πραγματάκια αντιπροσωπεύουν καταστάσεις που δεν υπάρχουν πια. Ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια. Παλιά και ¨ξεχασμένα¨. Μα πιο πολύ πονούν οι αναμνήσεις των <φίλων>. Αυτοί που έγραφαν θα με κοντά σου πάντα, ότι κι αν συμβεί δεν θα βγεις ποτέ από την καρδιά μου. Αυτών των φίλων που τελικά η καρδιά τους κλειδώνει και πετάει το κλειδί. Ίσως κι αυτοί να αναρωτιούνται το γιατί. Ίσως και να μην τους νοιάζει. Ποιός ξέρει; Αφού με αυτές τις ΜΑΣΚΕΣ που φοράνε ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν. Ακόμα και ο καθρέφτης τους δεν θα μπορεί να τους βοηθήσει. Έχουν μπερδέψει το ψεύτικο με το αληθινό. Έχει γίνει η μάσκα τους, το δέρμα τους.
Μα ίσως αλήθεια είναι πως ... όποιος δεν υπάρχει σήμερα στην ζωή σου
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ!
