Πιστεύεις στην μαγεία;
Τότε ίσως πιστέψεις και σε αυτό. Είναι η ονειροπαγίδα. Οι ονειροπαγίδες φτιάχτηκαν για να προστατεύουν από τα κακά όνειρα. Φυλακίζουν τους εφιάλτες πριν προλάβουν να φωλιάσουν πίσω από τα μάτια σου. Μπερδεύονται στον ιστό τους και ανίκανοι δεν μπορούν πια να εισβάλουν μέσα σου. Ο ύπνος σου είναι ήρεμος, πολύχρωμος χωρίς φρικιαστικά πλάσματα και απαίσια συναισθήματα. Μια αρχαία ινδιάνικη φυλή δούλεψε για αυτό. Βάζεις αυτές τις πολύχρωμες κατασκευές που θυμίζουν ιστό αράχνης γεμάτες φτερά και πολύτιμες πέτρες δίπλα στο προσκεφάλι σου και νομίζεις πως θα προστατευτείς. Όμως τι κάνεις για τις άλλες, τις τεράστιες και απειλητικές ονειροπαγίδες που στήνουν οι άλλοι για να παγιδέψουν όχι τους εφιάλτες σου αλλά τα γλυκά πολύτιμα όνειρά σου; Αυτά που έκανες παιδί, αυτά που έκανες όταν πήρες τη ζωή στα χέρια σου, αυτά που έκανες όταν γνώρισες τον άνθρωπο σου, αυτά που έκανες όταν κοιτούσες την αγαπημένη σου θάλασσα, εκεί στον τόπο σου, εκεί που όλα ήταν δικά σου;
Πιστεύεις στον εαυτό σου;
Μήπως ξέχασες να ονειρεύεσαι; Δεν νομίζω! Θα ήσουν ήδη νεκρός. Εγώ βλέπω αίμα μέσα σου, βλέπω ανάσα, βλέπω φωτιά. Όσο κι αν προσπαθούν να σου την σβήσουν. Ξέρω πως εκεί μέσα είναι. Κάνεις πράγματα που δεν θες, ζεις τη ζωή που δε θες. Και μόνο όταν ονειρεύεσαι είσαι εσύ. Ο κόσμος είναι γεμάτος ονειροπαγίδες για τα μικρά ονειρά σου. Πως μπορούν να γλιτώσουν; Χάνονται τρομαγμένα και σε αφήνουν μόνο. Μα όπως είχες την δύναμη να τα ονειρευτείς βρες και την δύναμη να τα πραγματοποιήσεις. Και τότε θα έρθει πια η ώρα να φοβηθούν μόνο αυτοί που έχουν πάψει να ονειρεύονται.
Δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται; Γιατί δεν ρωτάς; Έχεις βγάλει τα συμπερασματά σου και ντρέπεσαι να τα πεις. Γαιτί είσαι ανασφαλής. Φτιάχνεις σενάρια στο μυαλό σου. Ενώνεις σκόρπιες κουβέντες και σκόρπιες εικόνες, και λες έτσι θα είναι. Αυτό έγινε. Και βουλιάζεις στην απογοήτευση. Τα παρατάς όλα. Χάνεις την πίστη στον εαυτό σου. Αυτό το δυσάρεστο αίσθημα ματαίωσης... Αυτό που δεν περίμενες... Αυτό
που οι άλλοι δικοί σου, γίνονται μόνο "άλλοι". Κανείς δικός σου. Αυτό
που είναι κάτι σαν αδικία, σαν τιμωρία. Αδικείς τον εαυτό σου και οι
άλλοι ακολουθούν. Πως να μην σε αδικήσουν όταν το κάνεις πρώτος εσύ; Απλά ρώτα. Έτσι είναι; Τι έκανα λάθος; Και μπορεί η απάντηση να είναι
εντελώς διαφορετική από αυτό που νομίζεις. Και κοιτάς σαν χάνος. Σαν
βλάκας. Τι έγινε ρε παιδιά; Εγώ που ήμουν; Πώς έχασα το τρένο; Πώς έπεσα τόσο έξω; Μίλα! Ρώτα! Μπορεί η απάντηση να σου αρέσει ή τουλάχιστον να σε ξεμπλοκάρει...Και μια τελευταία συμβουλή: Μην παρασύρεσε!! Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θέλει πραγματικά το καλό σου... Πυροτεχνήματα ερωτηματικών σκάνε πάλι στο κεφάλι σου!