ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Άνοιξα τα παράθυρα να μπει μέσα στο σπίτι ο παγωμένος αέρας μαζί με τις αδύναμες ακτίνες του ήλιου. Ήθελα να αλλάξει ο αέρας που με τριγύριζε τόσες μέρες ακόμα κι αν με  σούβλιζε το κρύο. Πόσο καιρό έζησα σαν ρομπότ; Αναρωτήθηκα. Πόσες στιγμές έχασα; Πόσες σημαντικές σχέσεις άφησα να χαθούν; Έβλεπα τον εαυτό μου να λιώνει. Έβλεπα όλα αυτά που ήθελα να χάνονται από δίπλα μου. Έμοιαζαν με μικρές άτακτες νεραιδούλες που θυμωμένες από την συμπεριφορά μου έφευγαν η μία μετά την άλλη μακρυά. "Δεν έφταιγα εγώ!!" τους φώναξα. Μα δεν με πίστεψαν. Κουνούσαν το κεφάλι κοροιδευτικά. "Ίσως και να έφταιγα... "σιγοψιθύρισα στον εαυτό μου. "Τι διάλεξες;" τον ρώτησα δυνατά. "Οτι διάλεξες ήταν ένα τίποτα...." Ανάσαινα βαθιά μα πάλι ένιωθα το οξυγόνο να λιγοστεύει. Έκατσα στο χαλί. Ο καφές ήταν ακόμα πολύ ζεστός  μα τον είχα ανάγκη. Ρούφηξα μια μεγάλη γουλιά και κοίταξα έξω. Ένα ωραίο χειμωνιάτικο πρωινό που χαμογελούσε. Θέλω να αλλάξω την τροχιά που χω πάρει. Μα μπορώ; Η ψυχή μου είναι σαν ένα τριαντάφυλλο, γεμάτο αγκάθια. Εγώ τα έφτιαξα! Ήθελα να με προστατέψω. Ναι, εγώ τα έφτιαξα. Κι όταν μετανιώνω την πιάνω στα χέρια μου, την παρηγορώ, της λέω πως δεν είναι αργά. Και τότε βλέπω πως είναι ακομα λευκή... Τίποτε δεν χάθηκε αφού ακόμα η ψυχή μου είναι ένα ΛΕΥΚΟ τριαντάφυλλο.