ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

Είχε μάθει να διαφεντεύει τον κόσμο. Άνοιγε τα φτερά του και πετούσε περήφανος στην αγκαλιά του ουρανού ελέγχοντας τα πάντα.  
Ο καιρός έγινε δύσκολος και έφυγε από τα μέρη του, τον διώξανε νομίζοντας ότι του κόβουν τα φτερά. Μόνη περιουσία του είχε την πίστη και τα όνειρά του.
Προσπάθησε μέσα από τον πόνο του ξεριζωμού και την γλύκα της νοσταλγίας να δημιουργήσει ξανά όσα καταστράφηκαν... Γύρισε στην <πατρίδα> μα πάλι ήταν ξένος. 
Υπήρχαν όμως άνθρωποι που πίστεψαν σε αυτόν. Που τον αγάπησαν γιατί τους θύμιζε χρυσές εποχές. Τους θύμιζε την παλιά δόξα, την παλιά πατρίδα.
Όποτε έφτιαχνε ένα σπιτικό κάποιοι τον ξερίζωναν. Έχει νιώσει πολλούς ξεριζωμούς. Μα ήταν πάντα περήφανος, πάντα αγέρωχος. Πάντα πετούσε σαν κυρίαρχος και οι άνθρωποι τον ακολουθούσαν. Γιατί σε αυτόν είχαν βρει την αξία της προσπάθειας, την αξία να ξεκινάς από το μηδέν, την αξία να θυμάσαι το παρελθόν και να το τιμάς, την αξία να τα καταφέρνεις με τον ιδρώτα σου.
Ήταν μια ιδέα ζωντανή και επίκαιρη πάντα. 
Υπήρχαν και άνθρωποι που τον είδαν σαν χρήμα... σαν κέρδος.Για αυτούς λυπάται μα δεν μπορεί να τους αλλάξει.
Εξακολουθεί και κάνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε : να ταξιδεύει ελεύθερα εμπνέοντας όσους ζουν με τις αξίες που τους δίδαξε.