Ζυράννα Ζατέλη: «Α ναι, μπορεί κανείς να είναι ενάρετος κι από παραξενιά, από ιδιορρυθμία»
{(Η γραφή) Είναι ένα αντίδοτο, ένα είδος εκλεκτής παραμυθίας απέναντι στον φόβο μας για τη φθορά, για την θνητότητά μας. Μα δεν θα μιλούσα ακριβώς για “νικημένο” θάνατο, όπως δεν θα μιλούσα και για “νικημένη” ή “νικήτρια” ζωή. Υπάρχουν μαζί αυτά τα δύο, συμβαίνουν, εξ αρχής και δικαιωματικά, κι αυτό είναι το τραγικόν της ιστορίας. Είμαστε αυτό που είμαστε μέσα από την ζωή και μέσα από τον θάνατο, κι αν κάνει κάτι η γραφή είναι να αξιοποιεί αυτή την τραγικότητα, με άλλα λόγια το δράμα και την πανουργία της ύπαρξης.}
{Αν δεν μαγευτούμε πρώτα, σύγκορμα κι σώψυχα, δεν πρόκειται να μαγέψουμε. Και ο καλύτερος μάστορας, διετέλεσε κάποτε τσιράκι. Το θέμα για μένα άλλωστε δεν είναι να απαντήσουμε οπωσδήποτε ή να προσδοκούμε την τέλεια απάντηση. “Αν μου τα δώσεις όλα μ” έχασες”, έτσι πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πότε- πότε. Η αναζήτηση είναι το παν και είναι ατελεύτητη. Δεν θέλω να πεθάνω έχοντας λύσει όλα τα μυστήρια του βίου. Απεναντίας θα επιθυμούσα να πάρω κάτι τις μαζί μου, ή τέλος πάντων να αφήσω πίσω μου αυτό που λένε μια αύρα μυστηρίου. Και μάλλον έτσι θα συμβεί.}
{Σε παράξενο και ξεχωριστό “κλίμα” μπαίνω όταν γράφω, κι αυτό το πράγμα, αυτό το κλίμα, είναι κάτι που το φτιάχνω αλλά και με φτιάχνει, το δημιουργώ, το επινοώ, αλλά και γίνομαι μέσα απ” αυτό. Από τούτη την άποψη νοιώθω προνομιούχα, τυχερή, σαν να κατέχω μια διπλή οντότητα, και “πονεμένη” όμως με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θυσίασα πράγματα στην ζωή μου, και πρόσωπα ακόμη, προκειμένου να μην απιστήσω στο γράψιμο. Όσο για τα γνωστά- άγνωστα φετίχ, θα έλεγα πως πρόκειται για το βαθύτερο, το πιο “αρχαίο” βλέμμα μας πού από κάτι στοιχειώθηκε, αστραποβολήθηκε, μαγεύτηκε ή αλαφιάστηκε, και εννοεί να μας το προβάλει δια βίου, άλλοτε πιο φανερά κι άλλοτε πιο κρυφά. Από κει κι έπειτα ας δώσει ο καθένας τις ερμηνείες του, σύμβολα είναι αυτά.}
{Ας πούμε καλύτερα για να απαλύνουμε την ροή του χρόνου, να δώσουμε μια πιο ενδόμυχη διάρκεια και διάσταση στο εφήμερον του βίου. Ο χρόνος είναι ένας καθρέφτης που όπως τον κοιτάζεις έτσι θα σε κοιτάξει. Με πονάει η φθορά που επιφέρει πάνω μας, αυτή η ανήλεη “μαστοριά” του να μας την φέρνει… Αλλά κομίζει και δώρα ο χρόνος, όχι μόνο φθορές, ας μην το παραβλέψουμε. Το ότι, για παράδειγμα, μου αρέσει να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να μπαίνω στην θέση του άλλου, να μη θυμώνω για ψύλλου πήδημα- έστω κι αν δεν τα καταφέρνω πάντα-, είναι ένα κέρδος που αποκτώ με την ωριμότητα, είναι μαθήματα ζωής. Και ταπεινότητας, γιατί όχι. Πάντα τριγυρίζει στο μυαλό μου εκείνο που είπε ο Καμύ, ότι μπορεί κανείς να είναι ενάρετος από παραξενιά, από ιδιορρυθμία. Κι όχι απ” τον φόβο της τιμωρίας δηλαδή, ή χάριν ενός ψυχρού “πρέπει”. Όλα αυτά βέβαια προυποθέτουν και κάποια εσωτερικά προσωπικά εφόδια, μια ενδιάθετη σοφία, για να μας δείξει ο χρόνος και τη μεγαλόθυμη πλευρά του, όχι μονάχα την σκληρή και “άκαρδη”}
ΠΗΓΗ:fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου